Συμφωνούμε όλοι (πλην κρατικοδίαιτων): Το «μαύρο κουτί» του δημοσίου πρέπει ν’ ανοίξει διάπλατα, διότι εκεί κρύβονται όλες οι απαντήσεις για τα δεινά που αντιμετωπίσαμε τα τελευταία χρόνια. Εκεί, επίσης, κρύβονται οι απαντήσεις σε σχέση με την δοσολογία του φαρμάκου που μας χορήγησαν οι δανειστές μαζί με τις ελληνικές κυβερνήσεις, το οποίο, κατ’ αυτούς, μας οδηγεί εκτός κρίσης αλλά με κίνδυνο να πεθάνει ο ασθενής. Εκείνος που θα κατανοήσει την εσωτερική λογική της οργάνωσης και λειτουργίας του δημοσίου θα αντιληφθεί γιατί υπήρξε υπερ-δοσολογία μείωσης μισθών και συντάξεων και αύξησης των φόρων, ενώ η μείωση των δαπανών ήταν αμελητέα.
Αυτό, όμως, το κουτί παραμένει ερμητικά κλειστό. Κανένας δεν θέλει να το ανοίξει: Ούτε οι κυβερνήσεις ούτε οι δανειστές. Για διαφορετικούς λόγους: Οι κυβερνήσεις, διότι, εάν ανοίξει θα αποκαλυφθεί το DNA του πελατειακού κράτους που αποτελεί όρο επιβίωσης των κομμάτων τους. Οι δανειστές, επειδή, εν τέλει, τους ενδιαφέρει να μπορεί η χώρα να αποπληρώνει τα δάνειά της (παλαιότερα και μελλοντικά) κι όχι να μην έχει δάνεια.
Γι αυτό, αμφότεροι επιλέγουν να μην προωθούν την ατζέντα των διοικητικών μεταρρυθμίσεων. Καμία αλλαγή στο απηρχαιωμένο συγκεντρωτικό σύστημα λήψης αποφάσεων βάσει «αρμοδιοτήτων». Καμία ουσιαστική αναδιοργάνωση με προσκόλληση στις δομές-ζόμπι των πολυειδών δημόσιων νομικών προσώπων. Καμία εκμετάλλευση των υποδομών που ρημάζουν. Πολύ αργοί ρυθμοί ενσωμάτωσης των νέων τεχνολογιών. Ουδεμία αξιοποίηση του ανθρώπινου κεφαλαίου το οποίο βαλτώνει. Και προσλήψεις. Προσλήψεις κάθε είδους οπουδήποτε μπορεί να διοριστεί άνθρωπος.
Τι, κι αν απευθύνονται από Έλληνες και ξένους ειδικούς, αλλεπάλληλες εκκλήσεις στην κυβέρνηση και την τρόϊκα υπέρ των διοικητικών μεταρρυθμίσεων; Φωνές βοώντων εν τη ερήμω. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το πιο επιθετικό μόρφωμα πελατειασμού και παλαιοκομματισμού της μεταπολίτευσης αλιεύει ψήφους απ’ όλους εκείνους που «ευεργετεί» ή υπόσχεται ότι θα ευεργετήσει.
Οι δανειστές, πάλι, κάνουν τα στραβά μάτια, αφού η ομήγυρις του κ. Τσίπρα είναι ιδιαιτέρως ενδοτική στα θέματα γεωστρατηγικών ισορροπιών που τους ενδιαφέρουν.
Όλοι μαζί κωφεύουν απέναντι στις αποδείξεις που προσκομίζονται, εδώ και μια δεκαετία, και οι οποίες δείχνουν ότι υπάρχει δυνατότητα σοβαρών εξοικονομήσεων στο ελληνικό δημόσιο, εάν γίνουν μεταρρυθμίσεις. Αυτές έχουν κοστολογηθεί περί τα 2.5 δις ευρώ. Κι αυτά τα έσοδα μπορούν να προκύψουν χωρίς απολύσεις και χωρίς περικοπές μισθών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στον τρέχοντα προϋπολογισμό έχουν καταχωρηθεί έσοδα από την «επισκόπηση δαπανών με βάση μια λειτουργική αξιολόγηση» - μια άσκηση οικονομίας που παραμένει ανενεργή από το 2011 – ύψους 275 εκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται για τις λεγόμενες ώριμες δαπάνες (« low hanging fruits»). Εξώφθαλμες σπατάλες, μ’ άλλα λόγια. Η επέκτασή της στο σύνολο των Υπουργείων και των εποπτευόμενων δημόσιων νομικών προσώπων θα μπορούσε να αποδώσει πολλαπλάσια. Η επέκταση των ΣΔΙΤ για τις υποστηρηκτικές λειτουργίες του δημοσίου και η γενίκευση της ψηφιακής υπογραφής, των ηλεκτρονικών τιμολογίων και παραβόλων θα μπορούσε να αποφέρει έσοδα άνω του ενός δις.
Κι αυτά δεν είναι παρά τα πρώτα βήματα σε μια προσπάθεια εξορθολογισμού της λειτουργίας του δημοσίου. Μπορείτε να φαντασθείτε τι θα συνέβαινε εάν, όντως, εφαρμόζονταν οι μεταρρυθμίσεις που αναφέρθηκαν;
Έστω και την ύστατη ώρα, το ελληνικό δημόσιο πρέπει να μεταρρυθμιστεί. Είναι η απόλυτη προϋπόθεση για να καταστεί η έξοδός μας από την κρίση βιώσιμη.
