Σε ισχύ τέθηκε από τις 11 Φεβρουαρίου 2025 ο ευρωπαϊκός κανονισμός για τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασίας, ο οποίος περιλαμβάνει σειρά μέτρων τόσο σε επίπεδο εθνικών κυβερνήσεων όσο και σε επίπεδο καταναλωτών και αγοράς. Ο κανονισμός θα αρχίσει να εφαρμόζεται από τις 12 Αυγούστου 2026, είναι δεσμευτικός και ισχύει άμεσα για όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Από τις σημαντικότερες αλλαγές που επιφέρει είναι η πρόβλεψη για κυρώσεις σε οργανισμούς που δεν συμμορφώνονται, η απαίτηση για ξεκάθαρες σημάνσεις στις συσκευασίες τόσο για τις δυνατότητες επαναχρησιμοποίησης όσο και για τα υλικά από τα οποία κατασκευάστηκαν, οι προβλέψεις για το Μητρώο Παραγωγών και τη Διευρυμένη Ευθύνη Παραγωγού αλλά και για το σύστημα επιστροφής εγγύησης καθώς και μέτρα για τις πλαστικές σακούλες και τις επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες.
Όπως είναι γνωστό, στόχος είναι να καταστούν όλες οι συσκευασίες επαναχρησιμοποιήσιμες ή ανακυκλώσιμες έως το 2030 και στο πλαίσιο αυτό προβλέπονται συγκεκριμένοι όροι για την εφαρμογή της διευρυμένης ευθύνης παραγωγού αλλά και για τη χρήση επαναχρησιμοποιήσιμων συσκευασιών, για την προώθηση της διαλογής και της ανακύκλωσης αλλά και την ιχνηλασιμότητα.
Ο νέος κανονισμός εφαρμόζεται σε όλες τις συσκευασίες, ανεξάρτητα από το υλικό που χρησιμοποιείται, και σε όλα τα απορρίμματα συσκευασίας, είτε οι συσκευασίες αυτές χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία, σε άλλον τομέα μεταποίησης, στο εμπόριο λιανικής ή στον τομέα διανομής, σε γραφεία, σε υπηρεσίες ή σε νοικοκυριά είτε τα απορρίμματα συσκευασίας προκύπτουν από αυτά. Στόχος είναι η αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προκλήσεων που προκαλούνται από την υπερβολική συσκευασία και θεωρείται ένα σημαντικό βήμα προς μια πιο ανταγωνιστική, βιώσιμη και κυκλική οικονομία για την ΕΕ.
Τι προβλέπουν τα νέα μέτρα για τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασιών
Τα νέα μέτρα αποσκοπούν στην ανάπτυξη μιας ενιαίας αγοράς για απόβλητα, δευτερογενή και επαναχρησιμοποιήσιμα υλικά, την προώθηση της ανακύκλωσης και τη μείωση της εξάρτησης από πρωτογενείς πόρους. Πλέον, οι συσκευασίες θα είναι πιο βιώσιμες και θα επιτρέπουν στους καταναλωτές να επαναχρησιμοποιούν και να ταξινομούν τα απορρίμματα συσκευασίας τους πιο αποτελεσματικά, με λύσεις προσαρμοσμένες στις συγκεκριμένες ανάγκες των κρατών.
Οι συσκευασίες θα πρέπει να σχεδιάζονται, να κατασκευάζονται και να διατίθενται στο εμπόριο κατά τρόπο που να επιτρέπει την επαναχρησιμοποίησή τους για όσο το δυνατόν περισσότερες φορές ή την υψηλής ποιότητας ανακύκλωσή τους. Για το λόγο αυτό, η Επιτροπή θα καθορίσει έναν ελάχιστο αριθμό κύκλων χρήσης για τις επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες για τις μορφές συσκευασίας που χρησιμοποιούνται συχνότερα για επαναχρησιμοποίηση. Η ανακυκλωσιμότητα των συσκευασιών θα εκφράζεται σε βαθμίδες επιδόσεων ανακυκλωσιμότητας (Α, Β, Γ) που θεσπίζονται με βάση κριτήρια σχεδιασμού για ανακύκλωση από το 2030 (και σε ευρεία κλίμακα από το 2035) ενώ από την 1η Ιανουαρίου 2038 οι συσκευασίες θα πρέπει να είναι τουλάχιστον βαθμίδας Β για να τεθούν σε κυκλοφορία στην αγορά. Οι συσκευασίες των βαθμίδων Α, Β και Γ θα πρέπει να θεωρούνται ανακυκλώσιμες και, συνεπώς, να επιτρέπεται η θέση τους σε κυκλοφορία στην αγορά. Μια συσκευασία που είναι κατώτερη της βαθμίδας Γ θα πρέπει να θεωρείται τεχνικά μη ανακυκλώσιμη και θα πρέπει να περιορίζεται η θέση της εν λόγω συσκευασίας σε κυκλοφορία στην αγορά. Ωστόσο, οι συσκευασίες θα χρειάζεται να συμμορφώνονται με αυτά τα κριτήρια μόνον από την 1η Ιανουαρίου 2030.
Οι συσκευασίες θα πρέπει να σχεδιάζονται κατά τρόπο τέτοιο ώστε να ελαχιστοποιείται ο όγκος και το βάρος τους και να είναι ανακυκλώσιμες και, παράλληλα, να διατηρούν την ικανότητά τους να επιτελούν τις συσκευαστικές λειτουργίες τους.
Προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της παραγωγής υπερβολικών απορριμμάτων συσκευασίας, αναμένεται επιβληθούν υποχρεώσεις (για ορισμένους τύπους συσκευασίας) για τη μείωση του ποσοστού κενού χώρου στους οικονομικούς φορείς που γεμίζουν ή άλλως χρησιμοποιούν τέτοιες συσκευασίες. Στην περίπτωση των ομαδοποιημένων συσκευασιών, των συσκευασιών μεταφοράς και των συσκευασιών ηλεκτρονικού εμπορίου που χρησιμοποιούνται για τον εφοδιασμό των τελικών διανομέων ή των τελικών χρηστών με προϊόντα, το ποσοστό του κενού χώρου δεν θα πρέπει να υπερβαίνει το 50 %. Η υποχρέωση αυτή δεν θα πρέπει να εφαρμόζεται στις επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες.
Η επίτευξη των στόχων επαναχρησιμοποίησης και επαναπλήρωσης μπορεί να είναι δύσκολη για τους μικρότερους οικονομικούς φορείς. Ως εκ τούτου, ορισμένοι οικονομικοί φορείς θα πρέπει να εξαιρούνται από την υποχρέωση επίτευξης των στόχων επαναχρησιμοποίησης συσκευασιών, εφόσον θέτουν σε κυκλοφορία στην αγορά όγκο συσκευασιών μικρότερο από έναν ορισμένο όγκο και εμπίπτουν στον ορισμό της πολύ μικρής επιχείρησης.
Αλλαγές στη σήμανση των συσκευασιών – Πώς θα ενημερώνονται οι καταναλωτές
Κεντρικό ρόλο παίζει η ενημέρωση των καταναλωτών οι οποίοι θα πρέπει να έχουν τη δυνατότητα απόρριψης των απορριμμάτων συσκευασίας με ενδεδειγμένο τρόπο. Για τον σκοπό αυτό, ο Κανονισμός ορίζει ότι θα πρέπει να θεσπιστεί σύστημα εναρμονισμένης επισήμανσης (με τη χρήση εικονογραμμάτων, με ελάχιστα γλωσσικά στοιχεία) με βάση τη σύνθεση των υλικών της συσκευασίας για τη διαλογή των απορριμμάτων και σε συνδυασμό με αντίστοιχες ετικέτες στα δοχεία απορριμμάτων. Προκειμένου να διευκολυνθούν οι καταναλωτές στη διαλογή και απόρριψη των απορριμμάτων συσκευασίας, θα πρέπει να θεσπιστεί σύστημα εναρμονισμένων συμβόλων και να απαιτηθεί να τοποθετούνται αυτά τόσο πάνω στις συσκευασίες όσο και πάνω στα δοχεία απορριμμάτων, ώστε να μπορούν οι καταναλωτές να αντιστοιχίζουν τα σύμβολα κατά την απόρριψη. Τα σύμβολα θα πρέπει να επιτρέπουν την ορθή διαχείριση των αποβλήτων, παρέχοντας στους καταναλωτές πληροφορίες σχετικά με τις ιδιότητες λιπασματοποίησης των εν λόγω συσκευασιών
Από την άλλη, η επισήμανση ανακυκλωμένου περιεχομένου στις συσκευασίες δεν θα πρέπει να είναι υποχρεωτική, δεδομένου ότι οι εν λόγω πληροφορίες δεν διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη διασφάλιση της ορθής επεξεργασίας των συσκευασιών κατά το τέλος του κύκλου ζωής.
Όσον αφορά τις επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες, για να ενημερώνονται οι τελικοί χρήστες σχετικά με τη δυνατότητα επαναχρησιμοποίησης, τη διαθεσιμότητα συστημάτων επαναχρησιμοποίησης και τη θέση των διαύλων συλλογής, οι συσκευασίες θα πρέπει να φέρουν κωδικό QR ή άλλον τυποποιημένο, ανοικτό φορέα ψηφιακών δεδομένων που παρέχει αυτές τις πληροφορίες. Ο κωδικός QR ή ο φορέας δεδομένων θα πρέπει να περιέχει πληροφορίες που διευκολύνουν την παρακολούθηση και τον υπολογισμό των διαδρομών και των κύκλων χρήσης ή μια μέση εκτίμηση αν οι υπολογισμοί αυτοί δεν είναι εφικτοί. Η χρήση της ετικέτας αυτής θα πρέπει να είναι οικειοθελής για συστήματα ανοικτού βρόχου, για τα οποία δεν υπάρχει διαχειριστής συστήματος. Επιπλέον, οι επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες προς πώληση θα πρέπει να προσδιορίζονται με σαφήνεια στο σημείο πώλησης.
Παράλληλα, η αναγνώριση των συσκευασιών που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα διευρυμένης ευθύνης του παραγωγού θα πρέπει να είναι δυνατή μέσω αντίστοιχου συμβόλου σε ολόκληρη την επικράτεια στην οποία εφαρμόζεται το εν λόγω πρόγραμμα προκειμένου να επισημαίνεται ότι ο παραγωγός ανταποκρίνεται στις οικείες υποχρεώσεις διευρυμένης ευθύνης του παραγωγού. Η εν λόγω αναγνώριση θα πρέπει να επιτυγχάνεται μόνο μέσω κωδικού QR ή άλλης τυποποιημένης, ανοικτής τεχνολογίας ψηφιακής σήμανσης.
Τι θα ισχύει για τις λεπτές πλαστικές σακούλες
Καθώς οι πολύ λεπτές πλαστικές σακούλες μεταφοράς (κάτω των 15 μικρομέτρων) έχουν μεγάλη πιθανότητα να καταστούν απόβλητα και να συμβάλουν στη θαλάσσια ρύπανση, προωθούνται μέτρα για τον περιορισμό της θέσης τους σε κυκλοφορία στην αγορά, εκτός από τις απολύτως αναγκαίες χρήσεις. Οι εν λόγω πλαστικές σακούλες δεν θα πρέπει να τίθενται σε κυκλοφορία στην αγορά ως συσκευασίες για χύδην τρόφιμα, εκτός από λόγους υγιεινής ή για τη συσκευασία υγρών τροφίμων χύδην, όπως νωπό κρέας, ψάρια ή γαλακτοκομικά προϊόντα. Προκειμένου να επιτευχθεί σταθερή μείωση της κατανάλωσης λεπτών πλαστικών σακουλών μεταφοράς, τα κράτη μέλη θα πρέπει να μπορούν να θεσπίζουν μέτρα που περιλαμβάνουν την απαγόρευση αυτών των τύπων πλαστικών σακουλών μεταφοράς, την υλοποίηση των εθνικών στόχων μείωσης και τη διατήρηση ή τη θέσπιση οικονομικών μέσων και άλλων περιορισμών της εμπορίας, υπό την προϋπόθεση ότι αυτά τα μέτρα είναι αναλογικά και δεν εισάγουν διακρίσεις, όπως επισημαίνει ο κανονισμός.
Όπως επισημαίνεται, σταθερή μείωση χρήσης της σακούλας μεταφοράς, θεωρείται ότι επιτυγχάνεται όταν η ετήσια κατανάλωση δεν υπερβαίνει τις 40 λεπτές πλαστικές σακούλες μεταφοράς κατά κεφαλή, ή τον ισοδύναμο στόχο σε βάρος, έως τις 31 Δεκεμβρίου 2025 και, στη συνέχεια, έως τις 31 Δεκεμβρίου κάθε επόμενου έτους.
Τι προβλέπεται για τα συστήματα επιστροφής εγγύησης
Για την υποστήριξη της επίτευξης του στόχου χωριστής συλλογής των πλαστικών φιαλών ποτών μίας χρήσης που καθορίζεται στην οδηγία (ΕΕ) 2019/904, για την περαιτέρω αύξηση των ποσοστών συλλογής και για την επίτευξη υψηλότερης ποιότητας ανακύκλωσης μεταλλικών περιεκτών ποτών, τα ευρωπαϊκά κράτη καλούνται να θεσπίσουν συστήματα παρακράτησης ποσού έναντι επιστροφής. Τα συστήματα αυτά θα συμβάλουν στην αύξηση της προσφοράς δευτερογενών πρώτων υλών καλής ποιότητας, κατάλληλων για ανακύκλωση κλειστού βρόχου, και στη μείωση των απορριμμάτων περιεκτών ποτών σε δημόσιους χώρους. Αυτά προβλέπεται ότι θα είναι υποχρεωτικά για τις πλαστικές φιάλες ποτών μίας χρήσης και τους μεταλλικούς περιέκτες ποτών. Τα κράτη μέλη μπορούν επίσης να αποφασίσουν να συμπεριλάβουν και άλλες συσκευασίες για άλλα προϊόντα ή κατασκευασμένες από άλλα υλικά στα εν λόγω συστήματα, ιδίως γυάλινες φιάλες μίας χρήσης. Στην ίδια λογική, θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι τα συστήματα παρακράτησης ποσού έναντι επιστροφής για μορφές συσκευασίας μίας χρήσης, ιδίως για γυάλινες φιάλες ποτών μίας χρήσης, διατίθενται εξίσου για τις επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες, εφόσον αυτό είναι εφικτό από τεχνική και οικονομική άποψη. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, θα πρέπει να εξετάσουν το ενδεχόμενο θέσπισης συστημάτων παρακράτησης ποσού έναντι επιστροφής και για τις επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες.
Όπως ορίζει ο κανονισμός έως την 1η Ιανουαρίου 2029, όλα τα συστήματα παρακράτησης ποσού έναντι επιστροφής για πλαστικές φιάλες ποτών μίας χρήσης και για μεταλλικούς περιέκτες ποτών μίας χρήσης θα πρέπει να συμμορφώνονται με τις γενικές ελάχιστες απαιτήσεις.
Οι στόχοι για την επαναχρησιμοποίηση και επαναπλήρωση συσκευασιών
Από την 1η Ιανουαρίου 2030, οι επιχειρήσεις που χρησιμοποιούν συσκευασίες μεταφοράς ή συσκευασίες προς πώληση χρησιμοποιούμενες για τη μεταφορά προϊόντων, μεταξύ άλλων για προϊόντα που διανέμονται μέσω του ηλεκτρονικού εμπορίου, με τη μορφή παλετών, αναδιπλούμενων πλαστικών κουτιών, κουτιών, δίσκων, πλαστικών κιβωτίων, χύδην εμπορευματοκιβωτίων μεσαίας χωρητικότητας, κάδων, βαρελιών και κανίστρων κάθε μεγέθους και υλικού, συμπεριλαμβανομένων των εύκαμπτων μορφών ή των περιτυλιγμάτων παλετών ή των ιμάντων για τη σταθεροποίηση και την προστασία των προϊόντων που τοποθετούνται σε παλέτες κατά τη μεταφορά, διασφαλίζουν ότι τουλάχιστον το 40 % των εν λόγω συσκευασιών συνολικά είναι επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες στο πλαίσιο συστήματος επαναχρησιμοποίησης. Από την 1η Ιανουαρίου 2040, οι εν λόγω εταιρείες θα πρέπει να θέσουν στόχο να χρησιμοποιούν τουλάχιστον το 70 % των συσκευασιών σε επαναχρησιμοποιήσιμη μορφή.
Όσον αφορά στην υποχρέωση επαναπλήρωσης για τον τομέα του φαγητού σε πακέτο για έξω, έως τις 12 Φεβρουαρίου 2027, οι τελικοί διανομείς που ασκούν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα στον τομέα ξενοδοχείων, εστίασης και τροφοδοσίας και διαθέτουν κρύα ή ζεστά ποτά σε συσκευασία πακέτου για έξω, θα πρέπει να παρέχουν σύστημα ώστε οι καταναλωτές να φέρνουν προς πλήρωση τον δικό τους περιέκτη ενώ το ίδιο ισχύει και για όσους διαθέτουν προπαρασκευασμένα τρόφιμα. Οι καταναλωτές θα μπορούν να φέρνουν προς πλήρωση τον δικό τους περιέκτη και οι τελικοί διανομείς θα πρέπει να προσφέρουν σε αυτούς τα προϊόντα σε τιμή που δεν είναι υψηλότερη και σε συνθήκες που δεν είναι δυσμενέστερες από εκείνες κατά την πώληση της μονάδας πώλησης που περιλαμβάνει το ίδιο προϊόν και τη συσκευασία μίας χρήσης. Οι τελικοί διανομείς θα πρέπει να ενημερώνουν τους καταναλωτές στο σημείο πώλησης, μέσω ευδιάκριτων και ευανάγνωστων πινάκων πληροφοριών ή πινακίδων, σχετικά με τη δυνατότητα απόκτησης των προϊόντων σε επαναπληρώσιμο περιέκτη που παρέχει ο καταναλωτής.
Παράλληλα, έως τις 12 Φεβρουαρίου 2028, οι τελικοί διανομείς που ασκούν την επιχειρηματική τους δραστηριότητα στον τομέα ξενοδοχείων, εστίασης και τροφοδοσίας και ζεστά ή κρύα ποτά ή προπαρασκευασμένα τρόφιμα σε συσκευασία πακέτου για έξω, δίνουν στους καταναλωτές την επιλογή απόκτησης των προϊόντων σε επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες στο πλαίσιο συστήματος επαναχρησιμοποίησης.
Οι τελικοί διανομείς απαλλάσσονται από αυτή την υποχρέωση εάν εμπίπτουν στον ορισμό της πολύ μικρής επιχείρησης που παρατίθεται στη σύσταση 2003/361/ΕΚ, όπως ισχύει την 11η Φεβρουαρίου 2025. Από το 2030, οι τελικοί διανομείς συστήνεται να προσφέρουν το 10 % των προϊόντων προς πώληση σε μορφή επαναχρησιμοποιήσιμης συσκευασίας.
Μητρώο Παραγωγών και Διευρυμένη Ευθύνη Παραγωγού
Για να παρακολουθείται αν οι παραγωγοί εκπληρώνουν τις οικονομικές και οργανωτικές υποχρεώσεις τους για διασφάλιση της διαχείρισης των απορριμμάτων από τις συσκευασίες που διαθέτουν στην αγορά για πρώτη φορά, ή που αφαιρούν από συσκευασμένα προϊόντα χωρίς να είναι τελικοί χρήστες, προβλέπεται να δημιουργηθεί ένα μητρώο παραγωγών, το οποίο θα διαχειρίζεται η αρμόδια αρχή κάθε κράτους και στο οποίο θα υποχρεούνται να καταχωρίζονται οι παραγωγοί. Σύμφωνα με την αρχή «ο ρυπαίνων πληρώνει», είναι απαραίτητο οι παραγωγοί, συμπεριλαμβανομένων των φορέων του ηλεκτρονικού εμπορίου, οι οποίοι διαθέτουν συσκευασίες και συσκευασμένα προϊόντα στην αγορά της Ένωσης, ή αφαιρούν τη συσκευασία από συσκευασμένα προϊόντα χωρίς να είναι τελικοί χρήστες, να αναλάβουν την ευθύνη της διαχείρισης αυτών των συσκευασιών και συσκευασμένων προϊόντων κατά το τέλος του κύκλου ζωής τους.
Στο ίδιο πλαίσιο, τα κράτη μέλη θα πρέπει να προβλέπουν μέτρα για την εφαρμογή της διευρυμένης ευθύνης του παραγωγού, κανόνες σχετικά με τη χωριστή συλλογή των απορριμμάτων συσκευασίας και κανόνες για την επισήμανση των δοχείων. Δεδομένου ότι ο κανονισμός δεν ρυθμίζει ποιος φορέας είναι υπεύθυνος για τη συλλογή των απορριμμάτων συσκευασίας ή άλλες εθνικές συμβατικές ρυθμίσεις για τη συλλογή των απορριμμάτων συσκευασίας, τα κράτη μέλη θα πρέπει να δημιουργήσουν συστήματα επιστροφής και συλλογής για τα απορρίμματα συσκευασίας, ώστε τα απορρίμματα συσκευασίας να διοχετεύονται προς την καταλληλότερη εναλλακτική λύση διαχείρισης αποβλήτων, σύμφωνα με την ιεράρχηση των αποβλήτων. Τα συστήματα θα πρέπει να παρέχουν τη δυνατότητα συμμετοχής σε όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη, ιδίως στους οικονομικούς φορείς και τις δημόσιες αρχές.
Οι κυρώσεις για την παραβίαση του κανονισμού για τις συσκευασίες και τα απορρίμματα συσκευασίας
Ο νέος κανονισμός δίνει κάποιες κατευθυντήριες γραμμές για τις κυρώσεις σημειώνοντας ότι έως τις 12 Φεβρουαρίου 2027, τα κράτη μέλη θα πρέπει να θεσπίσουν τους κανόνες σχετικά με τις κυρώσεις για τις περιπτώσεις παραβίασής του και να λάβουν όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε να διασφαλίζουν την εφαρμογή τους. Οι προβλεπόμενες κυρώσεις είναι αποτελεσματικές, αναλογικές και αποτρεπτικές ενώ ειδικές κυρώσεις για τη μη συμμόρφωση με τα άρθρα 24 έως 29 (υποχρέωση για τις υπερβολικές συσκευασίες, περιορισμοί στη χρήση ορισμένων μορφών συσκευασίας, υποχρεώσεις σε σχέση με τις επαναχρησιμοποιήσιμες συσκευασίες και τα συστήματα επαναχρησιμοποιήσης, υποχρέωση σχετικά με την επαναπλήρωση, στόχοι επαναχρησιμοποίησης), περιλαμβάνουν διοικητικά πρόστιμα.
Ομοίως, για την προστασία των καταναλωτών, τα κράτη θα πρέπει να προβλέπουν τα ένδικα βοηθήματα και μέσα που είναι αναγκαία για να διασφαλίζεται η πραγματική δικαστική προστασία στους τομείς που διέπονται από το δίκαιο της Ένωσης, συμπεριλαμβανομένων των δικαστηρίων των κρατών μελών. Στο πλαίσιο αυτό, τ θα πρέπει να διασφαλίζουν ότι τα ενδιαφερόμενα πρόσωπα, όπως φυσικά ή νομικά πρόσωπα που έχουν υποβάλει καταγγελία ή αναφορά σχετικά με εικαζόμενη μη συμμόρφωση συσκευασίας, είτε ως αυτοτελούς συσκευασίας είτε σε σχέση με συσκευασμένο προϊόν, με τον παρόντα κανονισμό, έχουν πρόσβαση στη δικαιοσύνη.
Σύμφωνα με την Eurostat, ο τομέας της συσκευασίας χρησιμοποιεί μεγάλες ποσότητες πρωτογενών πρώτων υλών (παρθένα υλικά). Το 40% των πλαστικών υλικών και το 50 % του χαρτιού που χρησιμοποιούνται στην ΕΕ προορίζονται για συσκευασίες, ο δε τομέας της συσκευασίας αντιπροσωπεύει το 36 % των στερεών αστικών αποβλήτων. Οι υψηλές και διαρκώς αυξανόμενες ποσότητες παραγόμενων συσκευασιών, καθώς και τα χαμηλά επίπεδα επαναχρησιμοποίησης και συλλογής και η ανεπαρκής ανακύκλωση, δημιουργούν σημαντικούς φραγμούς για την επίτευξη μιας κυκλικής οικονομίας χαμηλών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
Όπως είναι γνωστό, κάθε ευρωπαϊκό κράτος οφείλει να μειώσει τα παραγόμενα κατά κεφαλήν απορρίμματα συσκευασίας σε σύγκριση με τα παραχθέντα κατά κεφαλήν απορρίμματα συσκευασίας του 2018, κατά τουλάχιστον: α) 5% έως το 2030, β) 10% έως το 2035 και γ) 15% έως το 2040.
Το πλαστικό είναι το υλικό συσκευασίας με την υψηλότερη ένταση άνθρακα και, όσον αφορά τη χρήση ορυκτών καυσίμων ενώ η ανακύκλωση των πλαστικών απορριμμάτων είναι περίπου πέντε φορές καλύτερη από την αποτέφρωση με ανάκτηση ενέργειας.
