Το επόμενο Eurogroup, μία εβδομάδα περίπου πριν από τις ελληνικές εκλογές, έχει την επίσημη «ατζέντα» του ως συνήθως, αλλά παράλληλα έχει και την «ανεπίσημη». Σ' αυτή την... ανεπίσημη, ένα θέμα, που φαινομενικά απασχολεί μόνο την ιταλική κυβέρνηση, είναι η επίμονη άρνηση της σημερινής ιταλικής κυβέρνησης (όπως και της προηγούμενης) να περάσει από την Βουλή την έγκριση αναθεώρησης του νέου ρόλου του ESM. Πρόκειται για την αναθεώρηση του ρόλου του ESM που αφορά κυρίως την ανάληψη «ευθύνης» σαν δανειστή τελευταία ανάγκης για το Ταμείο Αναδιάρθρωσης και Εκκαθάρισης Τραπεζών.
Η επίμονα αρνητική στάση της Ιταλίας θα μπορούσε να κριθεί και ως εν μέρη παράδοξη, καθώς η νομιμοποίηση της δυνατότητας «κινητοποίησης» των ανεκμετάλλευτων πόρων του ESM (περί τα 400 δισ. ευρώ) στο πλευρό του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος – μέσω του Ταμείου Αναδιάρθρωσης - σε μία περίοδο έντονης ανησυχίας για τις τύχες του, θα μπορούσε να πει κανείς ότι αφορά ιδιαίτερα και στις ιταλικές τράπεζες.
Όμως οι ιταλικές κυβερνήσεις έχουν σηκώσει... χειρόφρενο στο εξαιρετικά κρίσιμο αυτό θέμα. Και ζητάνε ανταλλάγματα προκειμένου να αλλάξουν στάση.
Ο ΥΠΟΙΚ της Ιταλίας έχει ξεκαθαρίσει στον κ. Ντόναχιου τον πρόεδρο του Eurogroup, ότι η κυβέρνησή του θα ήταν πρόθυμη να φέρει προς συζήτηση το θέμα στην ιταλική Βουλή, με την προϋπόθεση ότι το Eurogroup θα δεχθεί να συζητήσει μια... συγκεκριμένη αναπροσαρμογή, στις προτάσεις της Κομισιόν για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας.
Ποια είναι αυτή; Να υπάρξει ειδική διαχείριση στον υπολογισμό των δημοσίων δαπανών, που αφορούν στην κλιματική αλλαγή και τις επενδύσεις για την πράσινη μετάβαση, όπως επίσης και στις δαπάνες για την τεχνολογική ανάπτυξη (AI, κ.λ.π.), στον υπολογισμό του δημοσιονομικού ελλείμματος...
Στην τελευταία «επαφή» των δύο πλευρών για να βρεθεί ένα σημείο συμβιβασμού, οι πληροφορίες του Ιnsider.gr, αναφέρουν ως αποτέλεσμα την «πλήρη αποτυχία».
Το θέμα αναμένεται να επανέλθει στην επικείμενη συνάντηση του Eurogroup σε επίπεδο διμερών επαφών, αλλά με άγνωστες προς το παρόν προοπτικές, δεδομένου ότι οι «σκληροί» στις Βρυξέλλες επιμένουν ότι πρέπει να χρησιμοποιηθούν και άλλα μέσα πίεσης στην Ιταλία για να υποχρεωθεί να υποκύψει.
Το θέμα όπως είναι προφανές είναι «μείζον», ειδικά για οικονομίες όπως η ελληνική, η ισπανική, η πορτογαλική, αλλά και εκείνη του Βελγίου, καθώς από αυτό κρέμεται το πως θα διαμορφωθεί η δημοσιονομική πολιτική και τα περιθώρια στα οποία θα μπορεί να κινηθεί η κάθε κυβέρνηση που κουβαλάει υψηλό δημοσιονομικό χρέος τα επόμενα χρόνια.
Με το Σύμφωνο Σταθερότητας να επανέρχεται σε περίπου 7 μήνες, η έκβαση αυτής της «συζήτησης» αποκτά καθοριστική σημασία, γιατί με τις οικονομίες να βγαίνουν από την πανδημία και τον πόλεμο με ανοιχτά και μεγάλα δημοσιονομικά προβλήματα, το πως θα υπολογίζονται τα όρια των δημοσίων επενδύσεων σε μία φάση της οικονομίας που το καθοριστικό θα είναι οι δημόσιες επενδύσεις, η τελική απόφαση για το θέμα που βάζει η Ιταλία είναι καθοριστικό.
Ερωτηματικά πάντως έχουν δημιουργηθεί από το γεγονός ότι το ιταλικό «αίτημα» δεν έχει την απαραίτητη υποστήριξη από άλλες κυβερνήσεις στο βαθμό που θα περίμενε κανείς, παρά το γεγονός ότι το πως θα υπολογίζονται οι δημόσιες δαπάνες ιδιαίτερα στους τομείς δημοσίων δαπανών της πράσινης μετάβασης αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για τις οικονομίες ιδιαίτερα της Ν. Ευρώπης.
Το πλαίσιο της «συζήτησης» πάντως φαίνεται να περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από την πρωτοβουλία της Γερμανικής Κυβέρνησης να προωθήσει ένα πλαίσιο χρηματοδότησης της ενεργοβόρας βιομηχανίας ύψους 25 – 30 δισ. ευρώ, που από μόνο «πάει» τους κανόνες ισονομίας στον εσωτερικό ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Οι μέχρι στιγμής αντιδράσεις στις Βρυξέλλες παραμένουν υποτονικές.
Αυτό το κλίμα όμως δεν πρόκειται να διατηρηθεί όσο θα μπαίνει στην τελική ευθεία η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας...
