«Βάζω την υπογραφή μου ότι το νομοσχέδιο θα αυξήσει τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα, ότι η χώρα θα γίνει καλύτερη με αυτό» τόνισε στη συζήτηση κατ΄άρθρον του νομοσχεδίου για την ενίσχυση και αναβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων και την ίδρυση μη κερδοσκοπικών παραρτημάτων ξένων πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ο υπουργός Παιδείας, Θρησκευμάτων και Αθλητισμού Κυριάκος Πιερρακάκης, αφού πρώτα απάντησε σε μια προς μια στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης, επισημαίνοντας πως «υπάρχουν άρθρα στο νομοσχέδιο που έχουν προκύψει επειδή αποδεχθήκαμε πλήρως τις προτάσεις των φορέων, ειδικά της Συνόδου των Πρυτάνεων, του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης και του Ελεύθερου Ανοιχτού Πανεπιστημίου».
Ολόκληρη η τοποθέτηση του κ. Πιερρακάκη στην Επιτροπή Μορρφωτικών Υποθέσεων έχει ως εξής:
«Και επειδή βρισκόμαστε στην κατά άρθρων συζήτηση νομίζω ότι θα έχουμε πάρα πολλά να πούμε, θα χρειαστώ κάποιο χρόνο για να μπορέσω να σχολιάσω πολλά από όσα ακούστηκαν το προηγούμενο διάστημα, τις προηγούμενες ώρες.
Να ξεκινήσω λέγοντας ότι ακριβώς επειδή πρέπει να μιλήσουμε για τα άρθρα πρέπει να φύγουμε από τον τίτλο, από το σύνθημα και να μπούμε περισσότερο στην ουσία και στην ανατριχιαστική λεπτομέρεια.
Ξεκινώ, λοιπόν, από τα πρώτα στοιχεία τα οποία αφορούν τα άρθρα περί Δημοσίων Πανεπιστημίων. Για να δούμε πρώτα αυτά στα οποία μπορούμε να σφυρηλατήσουμε συναινέσεις -παρά τα reflex- και να αναφέρω ότι, όπως έχω ξαναπεί, τα 176 από τα 205 άρθρα αφορούν τα Δημόσια Πανεπιστήμια. Το γεγονός ότι συμπεριλαμβάνονται σε έναν κοινό νόμο με την εγκατάσταση παραρτημάτων ξένων Πανεπιστημίων δεν είναι κάποιου τύπου, όπως το αναφέρατε, «παγίδα» ή κάτι άλλο, αντανακλά την ενιαία φιλοσοφία η οποία οφείλει και πρέπει να υπάρχει σε ένα σύστημα Τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Η ρύθμιση που πάμε να κάνουμε δεν είναι μία αποσπασματικού τύπου ρύθμιση αλλά είναι μία ενταγμένη ρύθμιση σε μία ευρύτερη στρατηγική. Προσωπικά να πω ότι χαίρομαι γιατί εκ των πραγμάτων το πλήθος των άρθρων των Δημοσίων Πανεπιστημίων οπτικοποιεί και το κέντρο βάρους αλλά αυτό πείτε ότι είναι «συμβολικής φύσης». Επί της ουσίας, πάμε στις προτάσεις.
Διαβάζω: Φώτης Μάρης, Πρύτανης του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, χθες, «Θα ξεκινήσω με το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης ζει μια ιστορική στιγμή. Μία στιγμή που του δίνει τη δυνατότητα να αναπτυχθεί σε περιφερειακό επίπεδο σύμφωνα με την πρότασή του».
Ποιος το καταψηφίζει εδώ αυτό, την πρόταση της πρυτανικής αρχής του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου; Κατάλαβα από τον κύριο Καλαματιανό ότι θα το καταψηφίσετε αυτό, αναφέρατε το Διεθνές. Πρόταση του Πρύτανη είναι, δεν είναι πρόταση του Κυριάκου Πιερρακάκη. Υιοθετήθηκε από εμάς επειδή την κρίναμε σκόπιμη και επίσης υιοθετήθηκε και από την ΕΘΑΑΕ (Ανεξάρτητη Αρχή).
Συνεχίζω επειδή είναι και προεδρεύων της Συνόδου των Πρυτάνεων «Σχετικά με τα άρθρα που αφορούν την ενίσχυση των Δημοσίων Πανεπιστημίων η Σύνοδος εκτιμά ότι αξιοποιήθηκαν οι προτάσεις μας και είμαστε στην ευχάριστη θέση να το πούμε δημοσίως. Έχει γίνει μία σημαντική προσπάθεια από το Προεδρείο για έξι μήνες τώρα , συζητήσαμε στα Πανεπιστήμια και έτσι καταλήξαμε σε μια σημαντική λίστα αλλαγών την οποία δουλέψαμε με τα στελέχη του Υπουργείου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω δημοσίως για αυτό, κύριε Γενικέ, γιατί είναι ένα ουσιαστικό πρώτο βήμα ουσιαστικής ενδυνάμωσης και ενίσχυσης της διοικητικής αυτοτέλειας των Πανεπιστημίων μιας και αυτό το νομοσχέδιο αυτονομεί και το ΕΑΠ. Ένα αίτημα της Συνόδου των Πρυτάνεων, και πραγματικά είμαστε στην σωστή κατεύθυνση.»
Ποιος διαφωνεί με αυτό; Πρόταση της Συνόδου των Πρυτάνεων είναι. Την υιοθετήσαμε, την υιοθέτησα. Εσείς δεν την υιοθετείτε; Γιατί; Γιατί έχετε κάποιο τύπου πολιτικό συμβολικό reflex με άλλα άρθρα του νόμου; Κατά άρθρων είναι η συζήτηση.
Σε μία Δυτική Δημοκρατία, στον 21ο αιώνα, εγώ καταλαβαίνω ότι εμείς καταψηφίζουμε αυτά με τα οποία πραγματικά διαφωνούμε και υπερψηφίζουμε αυτά με τα οποία πραγματικά συμφωνούμε. Υπήρχε ένα βιβλίο θυμάμαι χαρακτηριστικά στη δεκαετία του 1980 που λεγόταν «Η Δομική Αντιπολίτευση». Είμαστε στην δεκαετία του 1980 για να λέμε «όχι» σε όλα απαντώντας στο πρόσωπο και όχι στο αίτημα; Αυτό είναι το αίτημα της ελληνικής κοινωνίας ή είναι πραγματικά -όπως γίνεται σε όλη τη Δυτική Ευρώπη- να κάνουμε αντιπολίτευση αρχών; Εγώ, λέω ρητά, θα μπορούσα να πω ότι αυτές είναι οι προτάσεις μας αμιγώς. Λέω, ρητά, υιοθετήθηκαν οι προτάσεις της Συνόδου των Πρυτάνεων, υιοθετήθηκε η πρόταση του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου εγκεκριμένη από Ανεξάρτητες Αρχές. Και σε αυτό καταψηφίζει ποιος, γιατί;
Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Κοσμεί τα προγράμματα πολλών κομμάτων της Αντιπολίτευσης. Λέει ο κύριος Γιάννης Καλαβρουζιώτης (ο πρόεδρος) «Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι είναι η πρώτη φορά που στα 30 χρόνια της λειτουργίας του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου έρχεται ένα νομοσχέδιο που περιλαμβάνει σειρά άρθρων και διατάξεων τα οποία θωρακίζουν και πηγαίνουν, θα έλεγα, προς το μέλλον το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Είναι ιστορική στιγμή για εμάς και είναι ιστορική στιγμή διότι είναι η πρώτη φορά που μετά από αυτά τα 30 περίπου χρόνια λειτουργίας μας το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο θα αποκτήσει μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα την πλήρη αυτονόμηση του. Και δεν θα διαφέρει σε τίποτα από τα λοιπά 23 Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας. Χαιρετίζουμε και ευχαριστούμε την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου.»
Ποιο είναι το πολιτικό πρόσημο σε αυτό; Ποιος διαφωνεί με αυτό; Και γιατί διαφωνεί με αυτό; Είναι αυτονόητα αυτά τα πράγματα. Ο κόσμος μας κοιτάει. Είναι 2024 νομίζω ότι μπορούμε να συμπεριφερθούμε αναλόγως και να διαφωνήσουμε για αυτό με το οποίο πραγματικά διαφωνούμε. Γιατί υπάρχουν πράγματα στα οποία δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε, είναι σαφές.
Θέλω να σταθώ, λοιπόν, σε αυτό το πλαίσιο γιατί θα απαντήσουμε και αναλυτικά σε κάποια πράγματα, στο επί της ουσίας κομμάτι το οποίο αφορά και την εγκατάσταση παραρτημάτων ξέων Πανεπιστημίων. Επειδή κατατέθηκαν και άλλες γνωμοδοτήσεις και άλλα άρθρα στα πρακτικά θα μου επιτρέψετε να κάνω το ίδιο και να καταθέσω δύο άρθρα δύο πρώην Πρωθυπουργών και Ανωτάτων Δικαστών. Του κυρίου Παναγιώτη Πικραμένου υπέρ της συνταγματικότητας της ρύθμισης που πάμε να κάνουμε το οποίο έχει και πάρα πολύ ενδιαφέροντα τίτλο «Συνταγματικός Παλαιομημερολογιτισμός», το καταθέτω στα πρακτικά. Το κείμενο του κυρίου Ιωάννη Σαρμά. Το κείμενο (χθεσινό) του κυρίου Γιώργου Καμίνη με βάση την επιστημονική του ιδιότητα και του κυρίου Ανδρέα Λοβέρδου επίσης με βάση την επιστημονική του ιδιότητα, τις θετικές απόψεις του κυρίου Σπ. Βλαχόπουλου και του κυρίου Γ. Δελλή καθηγητών της Νομικής Αθηνών και για το Συνταγματικό και για το Διοικητικό Δίκαιο και το άρθρο του κυρίου Αντώνη Μανιτάκη το οποίο έχει τίτλο «Η διάτρητη συνταγματικά απαγόρευση του άρθρου 16».
Και να θέσω το εξής ρητορικό ερώτημα. Είναι ο κύριος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο κύριος Νίκος Αλιβιζάτος ή ο κύριος Αντώνης Μανιτάκης υποστηρικτές αυτής της κυβέρνησης; Είναι; Διότι νομίζω ότι το ερώτημα είναι κάθετα ρητορικό. Ο κύριος Μανιτάκης, δε, ήταν η πρόταση του κυρίου Φώτη Κουβέλη, της Δημοκρατικής Αριστεράς, στην κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, για τη θέση του Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Και να το πω ακόμη πιο ρητά. Εμείς προσχωρούμε σε αυτή την σύγχρονη συνταγματική ερμηνεία. Και να πω κάτι με πολύ ευγένεια και με πολύ σεβασμό απέναντι σε όλους και επειδή μίλησαν και καθηγητές πανεπιστημίων και μίλησαν πολλοί άνθρωποι και με τις ιδιότητές τους. Είναι λάθος μήνυμα η γενικευμένη πολυπραγμοσύνη. Να είναι κανείς Συνταγματολόγος και να μιλήσει κάθετα το καταλαβαίνω, εάν δείτε και την δική μας τοποθέτηση επιτρέψτε μου να πω και την δική μου τοποθέτηση. Κάποιοι λένε αυτά, κάποιοι λένε άλλα, εμείς προσχωρούμε σε αυτά γιατί τα θεωρούμε πιο στέρεα. Θα κριθεί. Δύο προβλήματα έχει η κάθετη ανταπάντηση. Πρώτον δείχνει αγωνία –όπως την έχετε -, δεύτερον αυτή την πολυπραγμοσύνη την έχω δει και σε κάποιους που παίζουν τον γιατρό και έχουν πάρει κόσμο στον λαιμό τους.
Πώς γίνεται όλοι να είμαστε ειδικοί επί όλων; Από πού και ως πού; Ο κάθε ένας πρέπει να εκφράζεται στο πλαίσιο της επιστημονικής του ιδιότητας, με μία ηρεμία, να λέει τη γνώμη του, όπως κι εγώ λέω τη δική μου ως Πληροφορικός, αλλά μέχρι εκεί. Όλο το υπόλοιπο κομμάτι στο τέλος της ημέρας – και αυτό είναι το δεύτερο σημείο- όσοι το κάνουν κάθετα υποτιμούν σε ακραίο βαθμό την τρίτη εκ των τριών εξουσιών. Διότι, όλα, εν τέλει, αυτά κρίνονται από την δικαστική εξουσία και η νομολογία της δικαστικής εξουσίας είναι αυτή η οποία έχει παράξει πολλές από τις θεμελιώδης αλλαγές πάνω στις οποίες πατάμε.
Πώς υποτιμάτε έτσι τη δικαστική εξουσία; Γιατί αναφερθήκατε στο βιβλίο του κυρίου Νίκου Αλιβιζάτου το οποίο είναι του 2007 και το βιβλίο από το 2007 έχει το εξής χαρακτηριστικό: το έτος του. Έκτοτε έχουν παραχθεί αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Διοικητικού Εφετείου, του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτά είναι στατικά στον χρόνο; Δεν έχει αλλάξει τίποτα; Ή και σε μία άλλη συζήτηση την οποία άκουσα που έλεγε, αμιγώς, για τις Πανελλαδικές Εξετάσεις ως τον μόνο μηχανισμό εισόδου σε συγκεκριμένες σχολές. Συγγνώμη, τώρα αυτό να το πω λίγο δεικτικά, ευτυχισμένο το σωτήριο έτος του 1975. Στο μεσοδιάστημα δεν έχουν γίνει μετεγγραφές από ξένα Πανεπιστήμια σε ελληνικά Πανεπιστήμια; Δεν γινόταν αυτό εδώ και δεκαετίας; Δεν υπάρχουν μέλη του Κοινοβουλίου τα οποία έχουν απολαύσει αυτό το προνόμιο ή μέλη των οικογενειών τους; Είμαστε σε άλλον κόσμο; Ταυτόχρονα, δεν έχουν υπάρξει τα κολέγια; Δεν έχουν υπάρξει αλλαγές στα Επαγγελματικά Δικαιώματα; Υπάρχουν σύνορα τα οποία είναι απολύτως υψωμένα. Το ΔΙΚΑΤΣΑ (πρώην), νυν ΔΟΑΤΑΠ δεν αναγνωρίζει αλλού πτυχία;
Δεν υπάρχει όλος ο υπόλοιπος πλανήτης; Δεν υπάρχει ο ΟΗΕ; Υπάρχει μόνο η γεωγραφική έκταση της Ελλάδας στην Ανώτατη Εκπαίδευση; Αλήθεια; Και δεν υπήρξαν αποφάσεις; Ανέφερα τα κολέγια, την προηγούμενη φορά. Αποφάσεις οι οποίες αναγνωρίζουν πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα στα κολέγια και επαναλαμβάνω στο οποίο συρθήκαμε. Συρ- θή- κα- με σ αυτό. Με ενωσιακές αποφάσεις ακριβώς επειδή επαναλαμβάναμε τα ίδια επιχειρήματα οι περισσότεροι, τα οποία ακούγαμε και αναπαράγαμε στα φοιτητικά μας έδρανα των φοιτητικών μας χρόνων. Εξελίσσεται ο κόσμος στο μεσοδιάστημα. Έχουν παρέλθει δεκαετίες. Ιδρύονται Ανεξάρτητες Αρχές. Αλλάζει η όσμωση των συνόρων, μπήκαμε στην Ε.Ε.. Υπήρξε κινητικότητα, έχουν γίνει θεμελιώδεις αλλαγές από τότε. Αλλά να πω σε αυτό και δύο στοιχεία, κι ας μου επιτραπεί να χρησιμοποιήσω τον όρο, υποκρισίες της αντιπολίτευσης, σε σχέση με πράγματα τα οποία ακούστηκαν.
Πρώτον, άκουσα, και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και από στελέχη της Νέας Αριστεράς ενόχληση με τα δίδακτρα στα Μεταπτυχιακά. Οφείλω να πω και εγώ «μακάρι να μην είχαμε». Αλλά διαβάζω εδώ «ΤΑ ΝΕΑ», 2018, «εκτοξεύθηκαν τα επί πληρωμή μεταπτυχιακά» (όταν κυβερνήσατε), έως το Δεκέμβριο του 2015 λειτουργούσαν συνολικά στη χώρα 735 προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών, εκ των οποίων 416 με δίδακτρα και 211 χωρίς δίδακτρα, φέτος θα λειτουργήσουν 924 προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών, εκ των οποίων τα 665 θα χρεώνουν δίδακτρα και τα 259 θα προσφέρονται δωρεάν. Εξολοθρεύσατε τα δίδακτρα ενώ κυβερνήσατε ή έγινε το ανάποδο; Γιατί; Γιατί ουαί υμίν Φαρισαίοι υποκριτές.
Λοιπόν, όταν κάτι μας ενοχλεί, να λέμε ότι μας ενοχλεί, σας λέω και μένα με ενοχλεί, αλλά επί των ημερών σας, τι να κάνουμε όταν είχατε τους υπουργικούς θώκους, τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά αυξανόντουσαν. Τελεία, παύλα, παράγραφος. Κατατίθεται στα πρακτικά.
Δεύτερον, κι αυτό που θα ακούσετε τώρα νομίζω, θα το βρείτε πολύ ενδιαφέρον. Πηγή «Vouli watch» διάλογος του κυρίου Κώστα Γαβρόγλου με τον κύριο Νίκο Φίλη στη Βουλή, 2018. Νομοσχέδιο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Υπήρξε μία διαφωνία ανάμεσά τους επειδή επιδίωξε ο κύριος Γαβρόγλου να αναγνωρίσει τα πτυχία του Ιδρύματος ΜΑΙΧ (Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανίων - CIHEAM) στην Κρήτη με τα αντίστοιχα των ΑΕΙ και ο κύριος Φίλης τον κατηγόρησε ότι «έτσι ανοίγει κερκόπορτα στο άρθρο 16».
Νίκος Φίλης: Κύριε Υπουργέ, θέλω να κάνω μία ερώτηση γιατί δεν καταλαβαίνω κάτι. Αν κατάλαβα καλά επιμένετε στη διάταξη 19Α που αφορά τους τίτλους σπουδών Ανώτατης Εκπαίδευσης διεθνών οργανισμών στη χώρα μας.
Κώστας Γαβρόγλου: Επιμένω, θα το δω και στο μεταξύ. Το ΜΑΙΧ στο οποίο αναφερθήκατε είναι άλλο πράγμα.
Νίκος Φίλης: Δεν είναι καθόλου άλλο, είναι το ίδιο.
Κώστας Γαβρόγλου: Το MAICH δεν δίνει προπτυχιακούς τίτλους, δίνει μεταπτυχιακούς.
Νίκος Φίλης: Εδώ μιλάμε ακόμα χειρότερα. Πλήρες πανεπιστήμιο ιδιωτικό.
Κώστας Γαβρόγλου: Όχι και σε αυτό! λέμε μόνο για το μεταπτυχιακό, δεν λέμε για το προπτυχιακό.
Νίκος Φίλης: Όχι, δεν ισχύει, είναι γενικό. Λέτε «οι τίτλοι σπουδών ανώτατης εκπαίδευσης διεθνών οργανισμών στους οποίους μετέχει η Ελληνική Δημοκρατία είναι ισότιμοι με τους τίτλους σπουδών των ελληνικών δημοσίων ανώτατων διεθνών ιδρυμάτων χωρίς να απαιτείται έκδοση πράξης αναγνώρισης όλοι.
Κώστας Γαβρόγλου: Ακριβώς.
Νίκος Φίλης: Όλοι, δεν κάνετε κάποια διάκριση.
Κώστας Γαβρόγλου: Όχι. Αυτά τα δυο Ιδρύματα και το ΜΑΙΧ και το Ευρωπαϊκό Κέντρο, δίνουν μεταπτυχιακά μόνο, δε δίνουν προπτυχιακά, αν θέλετε μπορούμε να το διευκρινίσουμε ότι είναι μόνο για τα μεταπτυχιακά.
Το καταθέτω στα πρακτικά, έχει κι άλλο διάλογο.
Άρα για τα μεταπτυχιακά των διεθνών οργανισμών που βρίσκονται στην Ελλάδα, υποθέτω ότι αν φέρω τη διάταξη της αναγνώρισής του στο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ θα τη στηρίξουν. Γιατί αυτό έχει διασυνοριακότητα. Που είναι ο πυρήνας και αυτού του νομοσχεδίου. Διασυνοριακότητα.
Λοιπόν, η πραγματικότητα αναγνωρίζεται από όλους μας όταν κλείνουν οι κάμερες κι όταν βγαίνουμε έξω από τις πόρτες. Η συζήτηση όλη γίνεται αναλογικά με το πώς πρέπει να το κάνουμε αυτό. Εκεί άκουσα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια από όλους σας, οφείλω να πω και πράγματα τα οποία οφείλουμε να τα απαντήσουμε. Γιατί εγώ θα πω, υιοθετώντας αυτό που είπε ο κύριος Παραστατίδης, «ναι, έχω άγχος και πολύ». Έχω το άγχος της ακινησίας, της καθυστέρησης και της υστέρησης. Αυτό είναι και το άγχος που έχει όλη η χώρα.
Πρέπει, λοιπόν, να τρέξουμε πάρα πολύ γρήγορα για να μπορέσουμε να λύσουμε πράγματα. Και δεν υπάρχει κανένα καμουφλάζ κύριε Παραστατίδη. Επειδή αναφερθήκατε πολύ στις διακρατικές συμφωνίες, να πω ότι καμία από τις υφιστάμενες συμφωνίες, όπως τις αναφέρατε, δικαιόχρησης ή πιστοποίησης όπως αυτές που υπάρχουν στο κολεγιακό περιβάλλον της χώρας μας δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις διατάξεις αυτού του νόμου. Γιατί ο νόμος αυτός προβλέπει πλήρη ακαδημαϊκή εποπτεία, όπως αυτή δεν υφίσταται σήμερα στο κολεγιακό περιβάλλον. Άρα, μιλάμε για ειδικού τύπου συμφωνίες εκπαιδευτικές και ακαδημαϊκές, οι οποίες πρέπει να περιλαμβάνουν αυτή τη διάσταση της πλήρους εποπτείας. Ακριβώς για αυτό τον λόγο σηκώνουμε τον πήχη πάρα πολύ ψηλά.
Εγώ σας έχω καλέσει με ένταση και καθετότητα να δείτε τι ισχύει σε όλες τις άλλες χώρες της Ευρώπης σε σχέση με τα κριτήρια αναγνώρισης παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων. Το κάνω αυτό διότι, πολύ απλά, στις περισσότερες χώρες τα κριτήρια αυτά ταυτίζονται με τον τρόπο με τον οποίον εμείς στην Ελλάδα αντιλαμβανόμαστε τα κολέγια. Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα.
Εμείς, λοιπόν, δεν λέμε αυτό. Εμείς λέμε κάτι το οποίο είναι πολύ πιο δύσκολο:
- Αναγνώριση και πιστοποίηση από Ανεξάρτητη Αρχή.
- Αναγνώριση και πιστοποίηση σε όλα τα επίπεδα ακόμα και των κτηριακών εγκαταστάσεων.
- Όχι μόνο δηλαδή, να αναγνωρίζονται τα προγράμματα αυτά από την ξένη αντίστοιχη ΕΘΑΑΕ, από το ξένο αντίστοιχο πανεπιστήμιο, αλλά να κρίνονται από την Εθνική Ανεξάρτητη Αρχή. Αυτός είναι ένας έμμεσος τρόπος άσκησης κυριαρχίας πάνω σε ενωσιακές αποφάσεις, με μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα, αλλά ακριβώς επειδή αυτός υπάρχει στο άρθρο περί ανάκλησης της άδειας και είναι ρητό. Η Ανεξάρτητη Αρχή θα μπορεί να ανακαλεί την άδεια με αυτόν τον τρόπο.
Νομίζω, λοιπόν, ότι η συζήτηση αυτή, ή αυτή η συζήτηση, αν θέλετε, που αναφέρατε περί κερδοσκοπικών ξένων Πανεπιστημίων, το ανέφερα προχθές, θα το αναφέρω και πάλι, κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια της Κύπρου, αυτή τη στιγμή, κάνουν κοινά μεταπτυχιακά και με το Πανεπιστήμιο Πατρών το Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας και με το Πανεπιστήμιο της Δυτικής Μακεδονίας το Πανεπιστήμιο FREDERIC. Δεν είδα κανένα σας να αντιδράει εκεί. Εκεί το κέρδος έχει παρεισφρήσει στο Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο ή όχι; Κι αν ναι, με ποιον τρόπο; Γιατί αυτό το υπογράφουν οι Πρυτάνεις.
Αναφέρατε υπερσυγκεντρωτισμό. Με τη σύμφωνη γνώμη των συλλογικών οργάνων θα μπορούν, ο Πρόεδρος, ο Πρύτανης και ο Κοσμήτορας να ασκούν ευκολότερα τα καθήκοντα τους, εάν τα συλλογικά όργανα το επιθυμούν με στόχο την επιτάχυνση, τη διευκόλυνση τη μείωση της γραφειοκρατίας, με στόχο να τρέξουν τα πράγματα πιο γρήγορα. Αυτό είναι το οποίο θέλουμε, βασικά, όλοι. Νομίζω ότι πρέπει να το κάνουμε χωρίς παρωπίδες και χωρίς άλλα πράγματα.
Και χάρηκα που άκουσα, αν θέλετε, τη δεύτερη διάσταση της συνταγματικής κριτικής του ΠΑΣΟΚ. Διότι αναφερθήκατε ότι «θα υπάρξει ενωσιακό θέμα, σε ό,τι αφορά τη μη κερδοσκοπικότητα». Άρα, υιοθετείτε την πρόταση ουσιαστικά ή παραμέτρους της πρότασης Βενιζέλου- Σκουρή. Στην προηγούμενη συνεδρίαση είχατε πει ότι «κάνουμε διάρρηξη του συνταγματικού κειμένου». Τι από τα δυο ισχύει; Ή είμαστε στην κβαντική Φυσική πάλι; Που ισχύουν και τα δύο μαζί και η γάτα είναι ζωντανή και νεκρή ταυτόχρονα;
Λοιπόν, υπό αυτήν την έννοια –δεν είναι άσχετο- στην μία περίπτωση έχουμε έναν οριτζιναλισμό στην άλλην περίπτωση λέμε ότι υπερισχύει το ενωσιακό δίκαιο. Τι ισχύει από τα δύο; Άρα, καταρχήν επίσης να πω ότι μας καλέσατε ή μας χαρακτηρίσατε ως «ακροβάτες του Συντάγματος»; Κύριε Παραστατίδη, όταν βλέπετε τον κύριο Βενιζέλο ή όταν βλέπετε εμένα σκέφτεστε ακροβατικά; Γιατί η μεταφορά πρέπει να ενημερώνεται από την κυριολεξία. Εδώ επιβεβαιώνεται τον Αινστάιν ότι «η φαντασία είναι σημαντικότερη από τη γνώση».
Λοιπόν, κλείνω αυτήν τη σύντομη ελπίζω τοποθέτηση, γιατί υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα πράγματα που θα τα δούμε και τη Δευτέρα.
Απαντώντας επί προσωπικού, στην κυρία Αναγνωστοπούλου, παρότι δεν είναι στην αίθουσα. Με ρώτησε αν το υιοθετώ εγώ προσωπικά. Κάθετα «ναι». Ο προσωπικός βίος του καθενός μας όταν μπαίνει στην πολιτική ζωή γίνεται γνωστός και γινόμαστε όλοι κοινωνοί της πορείας του καθενός. Η δικιά μου πορεία όπως ξέρετε πάρα πολλοί έχει εξελιχτεί μέσα στο χρόνο. Σε κάποια πράγματα εξελίχθηκε σε κάποια πράγματα έμεινε ίδιο. Το συγκεκριμένο θέμα όμως, ας μου επιτραπεί να το πω, το πίστευα από όταν ήμουν φοιτητής.
Πιστεύω με όλο μου το είναι ότι αυτό το νομοσχέδιο θα αυξήσει τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες στην Ελλάδα και θα αυξήσει και την κοινωνική της κινητικότητα. Και ακριβώς για αυτό το λόγο, σας κοιτάω έναν-έναν και μία-μία στα μάτια όταν το λέω, βάζω φαρδιά πλατιά την υπογραφή μου. Η χώρα θα γίνει καλύτερη με αυτό. Μακάρι οι επιφυλάξεις σας να μπορούσαν να μεταβολιστούν σε σχόλια όχι πολιτικού reflex επί της αρχής, αλλά πραγματολογικών βελτιώσεων επί του κειμένου. Η Δημοκρατία θα ήταν πλουσιότερη».
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
