Η συνέντευξη του κ. Σόιμπλε στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ στις 24.10.2017 περιέλαβε μια σειρά από αναφορές στο παρελθόν, οι οποίες έχουν ιστορικό κυρίως ενδιαφέρον. Για το παρόν και το μέλλον μας επιφύλαξε όμως μια δυσάρεστη έκπληξη, λέγοντας ότι «θεωρούμε» (ποιοι άραγε;) «ότι δεν θα καταστεί αναγκαίο να ληφθούν και άλλα μέτρα» για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Ουσιαστικά δηλαδή ο κ. Σόιμπλε και πίσω από αυτόν μια σημαντική μερίδα της κοινοβουλευτικής ομάδας της CDU/CSU, που θα αποτελέσει τον μείζονα εταίρο του νέου κυβερνητικού συνασπισμού στο Βερολίνο, φαίνεται να συντάσσονται στην αρνητική για την Ελλάδα γραμμή του FDP και του ηγέτη του κ. Λίντνερ, ο οποίος θα είναι ο ένας από τους δύο ελάσσονες εταίρους (ο άλλος, δηλαδή, οι Πράσινοι, τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ελάφρυνσης).
Όλα αυτά ισοδυναμούν με θέατρο του παραλόγου. Το ελληνικό δημόσιο χρέος ανέρχεται σήμερα στο 180% του ΑΕΠ και είναι έτσι το δεύτερο υψηλότερο στον κόσμο, μετά από εκείνο της Ιαπωνίας (με την κρίσιμη διαφορά ότι εκείνο είναι στο σύνολό του σχεδόν εσωτερικό χρέος, διεπόμενο από το ιαπωνικό δίκαιο και εκφρασμένο σε εθνικό νόμισμα, που μπορεί να εκτυπώσει απεριόριστα η κεντρική τράπεζα της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, ενώ το δικό μας αντίστροφα είναι σχεδόν στο σύνολό του εξωτερικό χρέος, εκφρασμένο σε νόμισμα το οποίο δεν μπορούμε να εκτυπώσουμε και διεπόμενο από το αγγλικό δίκαιο). Το ΔΝΤ, αρχιτέκτονας των ελληνικών προγραμμάτων (μνημονίων) κατόπιν επιθυμίας των ίδιων των Γερμανών και συγκεκριμένα της καγκελαρίου (όπως μας επανέλαβε ο κ. Σόιμπλε στη συνέντευξή του), διακηρύσσει urbietorbi ότι χρειάζεται ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Άρα ο κ. Σόιμπλε εθελοτυφλεί όταν βεβαιώνει ότι δεν χρειάζεται ελάφρυνση και πως όλα βαίνουν καλώς.
Ακόμη χειρότερα, ο κ. Σόιμπλε παρερμηνεύει, ή θέλει να αγνοεί τις συμφωνίες της ευρωομάδας (Eurogroup) του Μαΐου 2016 και Ιουνίου 2017, τις οποίες εντούτοις έχει προσυπογράψει. Στην πρώτη από αυτές γίνεται λόγος για «πιθανά επιπρόσθετα μέτρα (ελάφρυνσης) του χρέους», που διακρίνονται σε βραχυπρόθεσμα (έχουν ήδη ληφθεί), μεσοπρόθεσμα (το 2018) και μακροπρόθεσμα (από το 2022), με περαιτέρω περιγραφή τους και υπό την αίρεση ότι θα χρειασθεί η λήψη τους (ifnecessary). Στη δεύτερη όμως συγκεκριμενοποιείται ότι τα μέτρα θα ληφθούν εφόσον οι χρηματοδοτικές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου υπερβούν το 15% του ΑΕΠ μεσοπρόθεσμα και το 20% στη συνέχεια. Ωστόσο, με βάση την ανάλυση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους του ΔΝΤ (Μάιος 2016), οι ανάγκες αυτές θα υπερβούν το 15% το 2024 και το 20% το 2029, για να φθάσουν στα εξωφρενικά επίπεδα του 30% το 2040 (στην πραγματικότητα η Ελλάδα θα έχει χρεοκοπήσει πολύ νωρίτερα, αν επαληθευθούν οι προβλέψεις αυτές). Ακόμη και ο πιο αισιόδοξος Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, στη σχετική έκθεσή του τον Μάιο του 2017, εκτιμά ότι η Ελλάδα χρειάζεται την υλοποίηση του συνόλου των προαναγγελθέντων τον Μάιο του 2016 μέτρων ελάφρυνσης, προκειμένου το χρέος να είναι βιώσιμο με τα συμφωνημένα πρωτογενή πλεονάσματα (3,5% ως το 2022 και 2,2% στη συνέχεια).
Η Ελλάδα χρειάζεται ελάφρυνση του χρέους της και η Γερμανία πρέπει να τιμήσει τις δεσμεύσεις της. Pacta sunt servanda (τα συμφωνημένα πρέπει να τηρούνται), όπως δεν κουραζόταν να μας επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ο ίδιος ο κ. Σόιμπλε. Και τούτο ανεξάρτητα από τις βαθιές, δομικές αλλαγές στη λειτουργία του κράτους και της οικονομίας που χρειάζεται η χώρα μας στα επόμενα χρόνια και πρέπει να σχεδιαστούν και δρομολογηθούν από εμάς, τους Έλληνες και τις Ελληνίδες, τις επόμενες δεκαετίες ώστε να αποκτήσουμε ρεαλιστική και δυναμική αναπτυξιακή προοπτική και έτσι να οικοδομήσουμε ένα μέλλον για τα παιδιά μας στο τόπο μας.
Επιμέλεια: Στέλλα Κεμανετζή
