Η διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα της Ελλάδος εξακολουθεί να είναι πολύ χαμηλή σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες και έχει μάλιστα υποχωρήσει τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτό είναι κάτι που προβληματίζει του θεσμούς που αναγνωρίζουν πως οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές, οι υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, η αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, η βραδύτητα στην απονομή της δικαιοσύνης και το αδύναμο χρηματοπιστωτικό σύστημα θέτουν προσκόμματα στο επιχειρείν.
Οι θεσμοί θεωρούν πως η διαρθρωτική ανταγωνιστικότητα της Ελλάδος θα βελτιωθεί εάν υπάρξει μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος. Μια τέτοια μείωση θα περιορίσει το μέσο κόστος παραγωγής και συνακόλουθα τις τιμές των προϊόντων, βελτιώνοντας έτσι την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων στις διεθνείς αγορές αγαθών και υπηρεσιών και αυξάνοντας τα κέρδη, την παραγωγή και τη ζήτηση εργασίας.
Ωστόσο, δεν θέλουν αυτό να γίνει με μείωση των μισθών, αλλά με περιορισμό των φορολογικών βαρών. Πρέπει να διευκρινιστεί πως η κύρια συνιστώσα της φορολογικής επιβάρυνσης της εργασίας για ένα τυπικό νοικοκυριό δεν είναι η φορολογία εισοδήματος όσο οι ασφαλιστικές εισφορές εργοδότη και εργαζομένου. Και η Ελλάδα είναι προβληματική σε αυτό το πεδίο.
Το μη μισθολογικό κόστος στην Ελλάδα τόσο ως ποσοστό των ακαθάριστων αποδοχών των εργαζομένων όσο και ως ποσοστό του συνολικού κόστους εργασίας είναι σήμερα 13% υψηλότερο από το μέσο όρο των χωρών του ΟΟΣΑ και της ΕΕ.
Συγκεκριμένα, ο φόρος προσωπικού εισοδήματος από εργασία και οι ασφαλιστικές εισφορές για ένα τυπικό νοικοκυριό αναλογούν στο 23,7% των ακαθάριστων αποδοχών του ή στο 39,0% του συνολικού κόστους εργασίας, σύγκριση με 14,0% και 26,1% αντίστοιχα για τον ΟΟΣΑ.
Για τους θεσμούς ζητούμενο είναι πλέον η μείωση του μη μισθολογικού κόστους εργασίας, ώστε να προκληθούν ευεργετικές επιδράσεις στα μακροοικονομικά μεγέθη.
Όπως προαναφέρθηκε, η μείωση του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος θα μειώσει το μέσο κόστος παραγωγής και συνακόλουθα τις τιμές των προϊόντων, βελτιώνοντας έτσι την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων στις διεθνείς αγορές αγαθών και υπηρεσιών και αυξάνοντας τα κέρδη, την παραγωγή και τη ζήτηση εργασίας. Ακόμη, θα ισχυροποισεί το κίνητρο των επιχειρήσεων να πραγματοποιήσουν παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα βελτιώνουν τη συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας. Για τους εργαζόμενους θα είναι πρόσθετα επωφελές, καθώς θα οδηγήσει σε αύξηση του καθαρού μισθού, κάτι που θα τονώσει την κατανάλωση και θα ισχυροποιήσει τη δυναμική του ΑΕΠ.
Ο «οδικός χάρτης» για τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους αναμένεται να εξεταστεί κατά τη δεύτερη μεταπρογραμματική επισκόπηση της ελληνικής οικονομίας από τους θεσμούς στο τέλος Ιανουαρίου 2019.
