Αντιπαραγωγική και αντιαναπτυξιακή χαρακτηρίζει την περιοριστική δημοσιονομική πολιτική από τις κυβερνήσεις που θα το επιλέξουν, μελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS) η οποία δημοσιεύθηκε (22/7) σχεδόν ταυτόχρονα με τις τελευταίες ανακοινώσεις της ΕΚΤ για διατήρηση του QE και αύξηση του στόχου για τον πληθωρισμό.
Το οικονομικό μοντέλο που συνέθεσαν και μελέτησαν οι Boris Hofmann, Marco Jacopo Lombardi, Benoit Mojon και Athanasios Orphanides εξηγεί σε μεγάλο βαθμό, αφ’ ενός την λογική βάση της οποίας η ΕΚΤ συνεχίζει την χαλαρή νομισματική πολιτική, κυρίως όμως το βήμα που αφορά στον στόχο για τον πληθωρισμό, εκείνο της μετάβασης από το «χαμηλότερα και κάτω του 2%» στο «2% με συμμετρική προσέγγιση» που ανακοινώθηκε πρόσφατα.
Ταυτόχρονα επισημαίνεται η ανάγκη του συνδυασμού της πολιτικής αυτής με μία περισσότερο επιθετική δημοσιονομική πολιτική σαν βασική προϋπόθεση για να έχει αποτέλεσμα η νομισματική πολιτική με την οποία δουλεύει η ΕΚΤ από το 2012 και μετά.
Σύμφωνα με την μελέτη «η δημοσιονομική πολιτική πρέπει να παρέμβει πιο επιθετικά για να αντισταθμίσει τη λιγότερο ισχυρή (σ.σ. λόγω του ήδη ισχύοντος περιβάλλοντος πολύ χαμηλών έως και αρνητικών επιτοκίων) νομισματική πολιτική». Αυτό βέβαια όπως αναγνωρίζεται στην μελέτη «οδηγεί σε υψηλότερο και πιο ασταθές δημόσιο χρέος».
Η μελέτη επισημαίνει επίσης ότι «η συστηματική χρήση αντικυκλικού QE από την κεντρική τράπεζα μπορεί» να αποδώσει «σταθερότερο πληθωρισμό, ανεργία και δημόσιο χρέος», αλλά όπως υποστηρίζεται «η δημοσιονομική πολιτική που αποφεύγει το χρέος βλάπτει την οικονομική σταθερότητα, ενώ μια πιο επιθετική αντικυκλική δημοσιονομική πολιτική,…, σε συνδυασμό με την πολιτική QE μπορεί να την ενισχύσει…».
Σύμφωνα με τους ερευνητές της BIS «ο συνδυασμός μετρίως αρνητικών επιτοκίων με QE, βελτιώνει την οικονομική σταθερότητα».
Και σαν τελευταίο σημείο η μελέτη της BIS υποστηρίζει και εξηγεί ταυτόχρονα ότι «ένας αξιόπιστος στόχος πληθωρισμού που θα συγκρατεί τις μακροπρόθεσμες προσδοκίες για τον πληθωρισμό, μπορεί να μετριάσει το κόστος σταθεροποίησης … και να μειώσει την ανάγκη για επιθετικό QE».
Το τελευταίο αυτό σημείο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τον λόγο για τον οποίο η ΕΚΤ επέλεξε να αποδεχθεί ως «νόμιμο» ένα επίπεδο μεγαλύτερου πληθωρισμού, ανεξάρτητα από το αν συνοδεύει την αλλαγή αυτή της στάσης της με την πρόβλεψη ότι ο αυξημένος αυτός στόχος θα είναι «προσωρινός».
Συμπερασματικά οι ερευνητές της BIS μεταξύ των οποίων και ο κ. Ορφανίδης, υποστηρίζουν ότι «Συμπιέζοντας τα μακροπρόθεσμα ασφάλιστρα στα μακροπρόθεσμα επιτόκια, η νομισματική πολιτική του QE δημιουργεί δημοσιονομικό χώρο που διευκολύνει την επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και μειώνει τους κινδύνους (σ.σ. μη) αποπληρωμής του χρέους».
Υπογραμμίζει δε ότι «Η χρονοτριβή στην εφαρμογή της QE και οι …. αποτρεπτικές δημοσιονομικές πολιτικές είναι αντιπαραγωγικές….».
