Χώρες με ιδιαίτερο φυσικό πλούτο έχουν εφαρμόσει τόσο στο ύπαιθρο όσο και στο ιστορικό τους κέντρο πρωτότυπα συστήματα διαχείρισης απορριμμάτων αποδεικνύοντας στην πράξη ότι η κατάργηση των χωματερών αποτελεί το ένα σκέλος αλλά η εφαρμογή καινοτόμων ιδεών, πολλές φορές σε ήδη υπάρχουσες υποδομές, αποτελεί το άλλο.
Πρόκειται για μεθόδους που αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση οι οποίες εντάσσονται στο πλαίσιο της κυκλικής οικονομίας , της ανακύκλωσης αλλά και της πρόληψης.
Για παράδειγμα, στην Ελβετία, οι χωματερές έχουν απαγορευτεί από το 2000 και τα απόβλητα ανακατευθύνονται, κομποστοποιούνται, ανακυκλώνονται ή αποτεφρώνονται. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι στις διάφορες φάσεις της διαδικασίας συμμετέχουν ενεργά οι εταιρείες και οι πολίτες. Οι σχεδιαστές προϊόντων ασχολούνται σοβαρά με την παραγωγή, τη μακροζωία και τη βιωσιμότητα και οι συνήθειες των καταναλωτών είναι προσαρμοσμένες στη λογική της επαναχρησιμοποίησης προϊόντων.
Η Νότια Κορέα, αντί να διαχωρίζει τα απόβλητα και να τα ανακυκλώνει, βασίζει το σύστημά της σε τέσσερις κατηγορίες απορριμμάτων. Αυτά περιλαμβάνουν οργανικά απόβλητα που προορίζονται για κομποστοποίηση, απόβλητα χωματερής, ανακυκλώσιμα απόβλητα και μεγάλα απόβλητα όπως έπιπλα.
Τα μεγάλα απορρίμματα απαιτούν επιπλέον χρέωση για την απόρριψή τους (χρησιμοποιείται ειδικό αυτοκόλλητο που πιστοποιεί τη διάθεσή τους). Ορισμένες σακούλες έχουν χρωματική κωδικοποίηση για να διευκολύνουν τη διαδικασία: κίτρινο για οργανικά απόβλητα (όπως τρόφιμα) και λευκό ή μπλε για τα γενικά απόβλητα υγειονομικής ταφής. Οι παράγοντες διαφοροποιούνται ανάλογα με τις περιοχές της χώρας.
Αυτή η μέθοδος έχει ως αποτέλεσμα την πιο στοχευμένη και αποτελεσματική επεξεργασία ενώ οι πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο απόρριψης των σκουπιδιών είναι εύκολα προσβάσιμες και υπάρχουν λεπτομερείς εξηγήσεις που βοηθούν τους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις στη διαδικασια.
Ακόμη, το Παρίσι διαθέτει ένα εξαιρετικά εντυπωσιακό σύστημα καλλωπιστικών σιντριβανιών τα οποία διάσπαρτα σε όλη την πόλη—υπάρχουν ακόμη και διαδραστικοί χάρτες που βοηθούν τους ενδιαφερόμενου σαν τα εντοπίσουν. Η πρόσβαση σε αξιόπιστο, καθαρό πόσιμο νερό (υπάρχει διαθέσιμο ακόμη και ανθρακούχο νερό) σημαίνει ότι οι πολίτες/επισκέπτες μπορούν πιο εύκολα να έχουν μαζί τους ένα επαναχρησιμοποιούμενο μπουκάλι νερού, μειώνοντας τη σπατάλη των πλαστικών μπουκαλιών μιας χρήσης.
Η Σουηδία έχει εγκαταστήσει ένα σύστημα που μεταθέτει το βάρος της ευθύνης στον ρυπαίνοντα, αναγκάζοντάς τους να πληρώνουν τέλη ανάλογα με την ποσότητα των αποβλήτων που παράγουν (ευθύνη παραγωγού). Δηλαδή, το κόστος της διαδικασίας διαχείρισης αποβλήτων πηγαίνει σε αυτούς που δημιουργούν τα απόβλητα, αντί να στηρίζονται σε ευρύτερες οντότητες όπως οι κυβερνήσεις που πληρώνουν το λογαριασμό. Αυτό καλύπτει διαδικασίες όπως συλλογή, επεξεργασία και απόρριψη για μια σειρά αντικειμένων.
Όπως και στην Ελβετία, αυτός ο νόμος αποθαρρύνει τη δημιουργία απορριμμάτων σε όλα τα επίπεδα. Οι αρχές της επιβάρυνσης για τους ρυπαίνοντες γίνονται δημοφιλείς σε πολλές χώρες που αναζητούν τρόπους διαχείρισης των αποβλήτων τους, καθώς είναι ένας απλός τρόπος για να αναλαμβάνουν την ευθύνη που τους αναλογεί οι φορείς, οι καταναλωτές, οι επιχειρήσεις και οι κυβερνήσεις.
