Ροή
Πριν από λίγες ημέρες έκανε τον γύρο του διαδικτύου η «πληρωμένη» απάντηση αρθρογράφου των Financial Times σε στέλεχος της Hewlett Packard Entreprise που ζητούσε τα ρέστα για κάτι που είχε γράψει σχετικά με την CEO της εταιρείας, απειλώντας μάλιστα ότι θα κόψει διαφήμιση στην εφημερίδα.
Σε email που έστειλε στην αρθρογράφο Lucy Kellaway ο επικεφαλής μάρκετινγκ και επικοινωνίας της εταιρείας εξέφραζε την «απογοήτευση» του για όσα έγραψε κλείνοντας το γράμμα του με μια έμμεση απειλή: «Η διοίκηση των FT θα πρέπει να υπολογίζει τον αντίκτυπο των μη αποδεκτών προκαταλήψεων στη σχέση της εφημερίδας με τους διαφημιζόμενους της», σημείωνε.
Η αρθρογράφος απάντησε δύο φόρες στο στέλεχος της HP. Η πρώτη ήταν προσωπική και σχεδόν μονολεκτική. Η δεύτερη ήταν δημόσια μέσα από την ίδια την εφημερίδα: «Φοβάμαι ότι έχεις παρεξηγήσει το επιχειρηματικό μας μοντέλο. Είναι η ακλόνητη άρνηση των συντακτών μας να υπολογίζουν τον αντίκτυπο των θεμάτων στους διαφημιζόμενους, που μας κάνει την αξιοπρεπή εφημερίδα που είμαστε», έγραφε μεταξύ άλλων στην απάντηση της.
Η απόσταση που χωρίζει αυτή τη λογική με την εικόνα που δίνει σήμερα το τοπίο των ελληνικών media είναι πολύ μεγαλύτερη από τα περίπου 3.000 χιλιόμετρα που χωρίζουν την Αθήνα με το Λονδίνο, έδρα των Financial Times.
Δεν είναι ότι οι Financial Times ή οποιοδήποτε Μέσο σε οποιαδήποτε άλλη χώρα είναι «άγιοι». Τα συμφέροντα είναι συμφέροντα παντού, και η διαφθορά είναι διαφθορά παντού. Αλλά υπάρχουν φορές που φαίνεται ότι έχουμε ξεφύγει. Και υποθέσεις όπως αυτή των εκβιασμών επιχειρήσεων μέσω ιστοσελίδων και χαμηλής κυκλοφορίας εφημερίδων αποτελεί χαρακτηριστικό σημάδι μιας κατάστασης που έχει ξεφύγει.
Οι σχέσεις των ΜΜΕ –έντυπων και ηλεκτρονικών- με την πολιτική εξουσία και τις επιχειρήσεις παρουσιάζουν πολλές φορές φάουλ και από τις δύο μεριές. Δεν είναι λίγα τα στελέχη των επιχειρήσεων που με το που δουν ένα δημοσίευμα που δεν τους αρέσει σηκώνουν το τηλέφωνο και ζητούν διόρθωση ή ακόμα χειρότερα να «κατέβει το θέμα» χωρίς ουσιαστικά να διαψεύδουν τις πληροφορίες και τα στοιχεία που παρουσιάζονται.
Εκεί φαίνεται και η δύναμη του Μέσου. Γιατί το πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο που έχει μια εφημερίδα, ένα site ή ένα κανάλι είναι στην τελική η φήμη του. Και οι πραγματικοί τους πελάτες είναι οι αναγνώστες.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τους Financial Times με κάποιο ελληνικό Μέσο. Και όμως τηρουμένων των αναλογιών η λογική που εξέφρασε η Kellaway θα πρέπει να –ξανά-γίνει αυτονόητη στα ελληνικά ΜΜΕ.
