Ροή
Ο Γιώργος είναι πατέρας δύο παιδιών. Είναι επίσης και φανατικός καπνιστής, πραγματικά λίγες είναι οι φορές που κάποιος μπορεί να τον θυμηθεί χωρίς ένα τσιγάρο στο στόμα. Ο Γιώργος έμεινε άνεργος πριν από οχτώ μήνες, όταν το συνεργείο που δούλευε ως μηχανικός έκλεισε και με την γυναίκα του να κάνει περιστασιακές δουλειές τους ποδαριού αυτός και η οικογένεια του τα βγάζουν δύσκολα πέρα. Πολλές οι δυσκολίες, κομμένες οι έξοδοι και οι καφέδες αλλά το τσιγάρο, τσιγάρο. Το μόνο που άλλαξε ήταν ότι από «βιομηχανικό» έγινε «στριφτό» για λόγους οικονομίας.
Το προηγούμενο Σάββατο σε μια συγκέντρωση τροφίμων και άλλων ειδών για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ο Γιώργος έφερε και αυτός δύο κούτες γάλα, μερικές κονσέρβες και πάνες. «Και πως θα τα βγάλεις πέρα ρε;», τον ρώτησε ένας από την παρέα. «Ε και να μην καπνίσω ένα μήνα δεν θα πάθω τίποτα», απάντησε ο Γιώργος με ένα χαμόγελο που είχε να εμφανιστεί στο πρόσωπο πολλούς μήνες.
Η κινητοποίηση χιλιάδων συμπολιτών μας που πολλές φορές πραγματικά από το υστέρημα τους δίνουν ότι μπορούν στους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που παραμένουν εγκλωβισμένοι στη χώρα μας είναι πραγματικά μεγάλη. Οι ιστορίες που βγαίνουν στο φως της δημοσιότητας είτε από τα παραδοσιακά μέσα είτε από τα social media είναι πολλές και συγκινητικές. Από την 90χρόνη γιαγιά που κατέβηκε στη πλατεία Βικτωρίας για να δώσει τρόφιμα έως και την κινητοποίηση γιατρών και νοσοκόμων στο λιμάνι του Πειραιά.
Ακόμη περισσότερες είναι οι αθόρυβες κινητοποιήσεις αλληλεγγύης. Πραγματικά μια βόλτα στο λιμάνι ή στην πλατεία Βικτωρίας όπου εκατοντάδες εθελοντές δουλεύουν νύχτα – μέρα για να προσφέρουν στις χιλιάδες ψυχές που ψάχνουν μια καλύτερη ζωή, αρκεί για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη κάποιου στην ανθρωπότητα.
Αυτό είναι το ένα πρόσωπο της ελληνικής κοινωνίας. Το άλλο είναι πολύ, πολύ χειρότερο. Από τους κερδοσκόπους που βρίσκουν ευκαιρία για να πουλάνε στους πρόσφυγες φαγητό και νερό, στους απατεώνες που τους πουλάνε ψεύτικα εισιτήρια υποσχόμενοι τους διέλευση στην ΠΓΔΜ και στους ξενοφοβικούς που πετάνε γουρουνοκεφαλές στους χώρους που προορίζονται για τη φιλοξενία των προσφύγων, για να τους «μολύνουν» βάσει της πίστης τους.
Το προσφυγικό αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι ως άνθρωποι είμαστε ικανοί για τα καλύτερα και τα χειρότερα. Τα δύο πρόσωπα της κοινωνίας μας, εμφανίζονται παντού. Στην καθημερινή ζωή και στην οικονομία. Υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν να παράγουν και να φτιάξουν κάτι για εκείνους και την οικογένεια τους, υπάρχουν και αυτοί που είναι αποφασισμένοι να παρασιτούν. Η προσφυγική κρίση μας «ταρακούνησε» αρκετά, ίσως θα έπρεπε να «ταρακουνηθούμε» στον ίδιο βαθμό και από την οικονομική κρίση που βιώνουμε τόσο έντονα τα τελευταία χρόνια.
Ίσως να ήρθε η ώρα να διαλέξουμε ενεργά το «πρόσωπο» που θέλουμε να έχουμε ως κοινωνία. Και θα χρειαστεί αφού διαλέξουμε να αντιπαραθέσουμε ενεργά το ένα πρόσωπο έναντι στο άλλο. Γιατί η αναλογία των αλληλέγγυων με τους κερδοσκόπους σίγουρα δεν είναι ένα προς ένα.
